[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”3.22″][et_pb_row _builder_version=”3.25″ background_size=”initial” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.25″ custom_padding=”|||” custom_padding__hover=”|||”][et_pb_text _builder_version=”3.27.4″ background_size=”initial” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]
LOUD SILENCE ροκ δισκάρα (stoner) από Έλληνες 19χρονους που γ@μάνε και δέρνουν
Τρεις 19χρονοι που γ@μάνε και δέρνουν. Αυτοί είναι οι Loud Silence, τρία παιδιά, ο κιθαρίστας, τραγουδιστής Αντρέας, ο μπασίστας που γράφει και στίχους Jay και ντράμερ Nick, που κάνουν τώρα, σ’ αυτή την ηλικία (κι έτσι πρέπει) το δισκογραφικό ντεμπούτο τους, με το χαρντροκάδικο-στονεράδικο “Elements” [Ikaros Records, 2020].
Έχουμε ξαναπεί πως το stoner είναι το rock genre, που τώρα, αυτή τη στιγμή ενθουσιάζει περισσότερο τη νεολαία (και τους κάπως μεγαλύτερους, ok). Όλα τα είδη μπορεί να παίζουν, από τα πιο αλλόκοτα και πειραματικά, έως τα πιο μέινστριμ και προσαρμοσμένα στο μέσο γούστο, όμως το stoner διεκδικεί, ως φαίνεται, το μεγαλύτερο μερίδιο στις προτιμήσεις. Εντάξει, μπορεί να μην είναι το ροκ εκείνο που ακούγεται πάντα συναρπαστικό στ’ αυτιά μου, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Σε τόσο χαλεπούς ροκ καιρούς… ροκ να ’ναι και ό,τι να ’ναι. Πόσω μάλλον, όταν με τους Loud Silence το «ό,τι να ’ναι» δεν ισχύει – καθώς η μπάντα είναι τρομερή, με το stoner της να είναι από τα καλύτερα που μπορείς ν’ ακούσεις τριγύρω.
Τώρα, γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί είναι τόσο καλοί οι Loud Silence δεν ξέρω. Προφανώς οι άνθρωποι έχουν ταλέντο, πολύ ταλέντο – γιατί αν δεν το παραδεχθούμε αυτό, τότε δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε τίποτα.
Κατ’ αρχάς οι φίλοι μας ξέρουν να γράφουν σύγχρονα ροκ τραγούδια, ξέρουν να συνθέτουν – κάτι όχι αυτονόητο. Και τα έξι κομμάτια που ακούγονται στο “Elements” είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, και παρότι κάποια εξ αυτών τραβάνε σε διάρκεια (υπάρχει 8λεπτο track εδώ, δύο σχεδόν 7λεπτα, δύο 5λεπτα κι ένα 4λεπτο), στην πράξη δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Χάνεται ο χρόνος! Είναι τόσο ευφυείς, τόσο παικταράδες και οι τρεις τους, ώστε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους παρακολουθείς αποσβολωμένος.
Δεν ακούς κάτι «στραβό» στο άλμπουμ τους, ώστε να πεις στη διαδρομή… α, να κι ένα καλό κομμάτι… να βάλεις δηλαδή κάποια «σημάδια» στην εξέλιξή του. Στο “Elements” δεν υπάρχουν «σημάδια». Όλα τα κομμάτια ρέουν με τον πιο απλό, μα εμπνευσμένο τρόπο, ο κιθαρίστας «σπέρνει» διαρκώς, περνώντας, μάλιστα, απ’ όλο το φάσμα του σκληρού ροκ (ακούς και progressive ανάμεσα, ακούς ακόμη και blues), με το μπάσο και τα ντραμς να κάνουν έξοχη δουλειά, στηρίζοντας με δύναμη και πάθος τις συνθέσεις. Περαιτέρω και η φωνή τού Αντρέα είναι αυτή που πρέπει να είναι (κάτι ακόμη πιο δύσκολο και σπάνιο), με την ηχογράφηση και την παραγωγή να έρχονται κι αυτές να υπογραμμίσουν την τέλεια δουλειά που έχει γίνει σε όλα τα επίπεδα.
Λοιπόν, τώρα που τελείωσε η πολλοστή ακρόαση αυτού του πρώτου CD των Loud Silence, έρχομαι να πω τι μου θύμισαν (με όλο το χάντικαπ του μισού αιώνα κατά νου). Το πρώτο LP των Skid Row (του Gary Moore) από το 1970.
Κι εκεί κάτι πιτσιρικάδες έπαιζαν, και δεν έπαιζαν καλύτερα από τούτους εδώ. Χίλια μπράβο λοιπόν!
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
